Ανάμνηση του Χειμώνα...
Περπατώντας κάτω από το ψιλόβροχο κι ανάμεσα
στις «λιμνούλες» του πεζοδρομίου φτάνω στο σπίτι της γιαγιάς για φαγητό
και παρέα .Τη βρίσκω μπροστά στην τηλεόραση-σύντροφο των ηλικιωμένων να
κάνει zapping, ανάμεσα στη γιορτή του Αγίου Τρύφωνος και μια χειροτονία
στη Μητρόπολη ! Με υποδέχεται με χαρά και μου στρώνει για φαγητό,
εκεί στο ζεστό δωμάτιο .Σερβίρει και εξηγεί : γαλοτύρι από το Πήλιο, κρασί
σπιτικό του κυρ-Μανώλη από την Πρόπαν =Καλαμάκι, χωριό του ανατολικού Πηλίου,
(μέσα σε άδειο μπουκαλάκι από Hydrea ) ! Το ψωμί το ζύμωσε η Μαρία, Ρωσοπόντια
οικιακή βοηθός, σύμφωνα με τις οδηγίες της.«Του εμπορίου είναι σα λάστιχο
.Δεν το τρώω το λάστιχο» ! Τώρα η Μαρία είναι στο σπίτι της .Μένει κάπου
στην Υεμένη (Μενεμένη) ! Θυμάται με ευγνωμοσύνη τους γιατρούς, που την
ξαναζωντάνεψαν στο Νοσοκομείο . «Ολοι τους καλά παιδιά, κι εκείνος ο καρδιολόγος
από το Βελεστίνο ήταν ; Και δώστου τσίμπημα κάθε μέρα, και κείνο το κομπολόι
(προκάρδιες) πάντα μπερδεμένο» ! Όταν παλιά ο Μεταξάς την είχε ρωτήσει
πόσο χρονών είναι, με το γνωστό βλοσυρό ύφος, είχε χαμογελάσει :
«εσείς πόσο με κάνετε» ; προκαλώντας την αγχωμένη και αγωνιώδη αντίδραση
των συνοδών , που τα είχαν ακούσει ήδη αρκετά από τον Prof...
Ευχαριστώ σας συνάδελφοι, που μου την προσέξατε
...
Σαν ανταπόδωση χρωστώ να μην αφήσω καμιά γιαγιά
σε άθλιες συνθήκες ράντζου, χωρίς λόγο ....
Θ.Καρακασης
στα αρθρα