ΗΤΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΜΙΑ ΚΛΙΝΙΚΗ.....

    Πρέπει να ταν άνοιξη ,στην αρχή της κιόλας. Περπατούσα στους
γνώριμους διαδρόμους από τη μιά με ένα υπόγειο άγχος κι από την άλλη με
μιά νοσταλγική προσμονή. Μπήκα σ' ένα γραφείο ομιχλώδες απ' τα
τσιγάρα, βουβό , γεμάτο κρεμασμένα μούτρα και νευρωτικά, αεικίνητα
μολύβια. Χαιρέτησα κάνα δυό γνωστούς από τα φοιτητικά χρόνια και έπειτα
τυπικά, με νεύματα τους υπόλοιπους.
        Τον πρώτο καιρό δυσκολεύτηκα είναι αλήθεια να καταλάβω την
νοοτροπία των καινούριων συναδέλφων μου. Δεν μπορούσα να εξηγήσω γιατί
έπρεπε εμείς να φέρνουμε τις ακτινογραφίες, τα εργαστηριακά ,να
κανονίζουμε τα ραντεβού των απεικονιστικών εξετάσεων, να παίρνουμε αίματα
όταν βαριόταν η παρασκευάστρια και άλλα τέτοια ανεξήγητα. Έβλεπα τους
πάντες απαθείς και στωικούς να δουλεύουν μέχρι εξάντλησης. Κοντραρίστηκα
κάπως , ψευτοφώναξα, αγριεύτηκα γενικώς. ''Δύσκολα τα πράματα" συμπέρανα.
        Η μόνη μου παρηγοριά εκείνο το καιρό ήταν ο μυστακιοφόρος
συνάδελφος του θαλάμου μου, που εντελώς εκτός κλίματος κι εκείνος,
αποστασιοποιημένος πλήρως, με συντρόφευε στην απομόνωση μου και
συνδαύλιζε τις ελπίδες μου που σιγοσβήναν...
        Σιγά σιγά και ανεπαίσθητα η κατάσταση άλλαξε. Άρχισα να εκτιμώ
πράγματα που με εξαγρίωναν μέχρι πρότινος και  πρόσεξα μια άλλου είδους
αντιμετώπιση της ιατρικής που συνέβαινε στην κλινική. Οι συνάδελφοι γίναν
πιο γελαστοί , πιό φιλικοί, φεύγαν οι παλιοί κι οι νέοι που 'ρχονταν
άκουγαν από μένα κηρύγματα που είχα αμφισβητήσει λίγους μόλις μήνες
πριν...''Εγώ τα λέω αυτά;" αναρωτιόμουν μισοξαφνιασμένος- μισοντροπιασμένος.
         Δεν ξέρω πότε ακριβώς έγινε, αλλά κάποια μέρα πήγα στην
κλινική σα να πήγαινα σε μάζωξη παλιόφιλων, με μιά διάθεση παράδοξα εύθυμη,
με ηθικόν ακμαιότατον που λένε. Αρχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί, μέχρι
και αθλοπαιδιές διοργανώσαμε, ενώ το "ράντζο" ξεκίνησε δειλά δειλά να
διηθεί και να διασπά τα όρια της κλινικής. Αααχ ωραίοι καιροί, μπελ επόκ
στην ΒΠΠ...
        Λίγο καιρό πριν έφυγα προς αναζήτηση επιδιώξεων και μικροονείρων
της ώριμης(;) εφηβείας μου. Μαθαίνω πως η ΒΠΠ θα υποστεί βαριές απώλειες:
Πέχλι ,Όλγα, Κωστάκη. Ηχηρά ονόματα! Δεν γνωρίζω τι είδους μέτρα θα λάβουν
οι εναπομείναντες βππίτες και ο πιονέρος εκδότης μου για να τις
αναπληρώσει. Υποθέτω κανένα!(ως συνήθως).Φαντάζομαι ότι αν είχα μείνει θα
μου κακοφαινόταν πάρα πολύ ,θα με στεναχωρούσε και θα με αποξένωνε να
βλέπω αποδεκατισμένη την αρχική σύνθεση. Κάθομαι λοιπόν τώρα κι
αναρωτιέμαι: Ποιοι θα πάρουν τα ηνία, ποιοι θα σηκώσουν στην πλάτη το
βαρύγδουπο όνομα της ΒΠΠ. Ποιος θα δουλεύει  σα την
κυρα-Όλγα (χωρίς να γκρινιάζει κιόλας).Ποιος θα θυμοσοφεί και θα
αρθρογραφεί σα τον άφθαστο Πέχλι®. Ποιος ,λέγω ,ποιος θα κάνει γενική
εφημερία στη μονάδα με μία! εισαγωγή μοναχά και θα γράφει παραπεμπτικά
με τη μέθοδο ζογκλέρ (στον τοίχο με το ένα χέρι) σαν τον Κωστάκη μας;
 Ε ρε  σύντροφοι, ήταν κάποτε μια κλινική...  .
 

 Ο Γιάννης έδινε ενίοτε δημιουργικό περιεχόμενο στα γραφικά ,συχνά υβριστικά, ξεσπάσματά του (πέρα από την αρθρογραφία). Χάρη σ’ ένα ξέσπασμά του  αποκτήθηκε ο καλός μας καρδιογράφος , τον οποίο προτείνω να ονομάσουμε «Ζανκότς», «Πόντιο», «Ζαν Κοτσιάν» ή όπως θέλετε να θυμόμαστε το φίλο μας.