Τα όνειρα της Λουτμίλα

Τελευταία  , ο ύπνος της δύστυχης  Λουτμίλα  ήταν κάθε άλλο παρά ήρεμος .
Οι συγγενείς είχαν επανειλημμένα αναφέρει διεγερτική συμπεριφορά, ένα ψευδοπαραλήρημα , παραισθήσεις . Ο ψυχίατρος συμφώνησε μαζί μου,  ότι δε συνέτρεχε τίποτα περισσότερο από το stress της οργανικής νόσου . Ένα μήνα στο 215 με τους γιατρούς να μπαίνουν μασκοφορεμένοι , έστω και χαμογελαστοί, η αίσθηση του επικείμενου τέλους …
 
Εκείνο το πρωί μπήκα να μετρήσω σάκχαρο .Κοιμόταν .Έντονα ανήσυχη . Στριφογύριζε και παραμιλούσε . Λέξεις σκόρπιες, ήχοι αλλά και διάλογοι  «Τι θέλεις ; - Δε σου δίνω τίποτα».
Είναι προσωπική στιγμή ; Να  αποσυρθώ; Να την ξυπνήσω ;
Την είχα ρωτήσει τόσα, την εξέταζα κάθε μέρα, για κείνη οργώναμε το Διαδίκτυο και τα βιβλία και τώρα είχα πρόσβαση στο υποσυνείδητό της!
Κάθισα κοντά στην πόρτα , σε απόσταση, με σεβασμό ακούγοντας, προσπαθώντας να καταλάβω , να νιώσω ... Φωνές, κουβέντες, γέλιο, τώρα σιγομουρμουρίζει ένα σκοπό ...
Γελάει πάλι-χαμογελώ κι εγώ. Και συνεχίζει…οι σκέψεις-κουβέντες αλλάζουν τόσο γρήγορα ύφος , γλώσσα
( ελληνικά και ρώσικα )…
 
Πρωί του Νοέμβρη . Με μουσική υπόκρουση το παραμιλητό της Λουτμίλα κοιτώ τους απέναντι θαλάμους . Τις γιαγιάδες στο 201, τους φοιτητές με τα ΗΚΓ , τις νοσοκόμες , το 202.
Άδεια τα μπαλκόνια –κρύο -γκρι  η όψη του νοσοκομείου, εκεί μέσα ζέστη σίγουρα  κι αρρώστια...

Φωνάζω ένα νεαρότερο συνάδελφο να μοιραστεί τη στιγμή, την εμπειρία..
Κατάλαβε ;

στα αρθρα