To  ασανσέρ των φορείων  βροντούσε απειλητικά . Η ατμόσφαιρα βάραινε από μια μεταλλική κραυγή τόσο εκκωφαντική που κάλυπτε ως και τις φωνές των συνοδών.
Σαν αστραπή η πόρτα ξεδιπλώθηκε και δυο νοσοκόμοι με αγωνιώδες , Ιπποκράτειο σχεδόν προσωπείο , πετάχτηκαν έξω αγκομαχώντας, τραβώντας ένα μισοάδειο φορείο. Πράγματι από το ασπρόμαυρο , λερό σεντόνι ξεπρόβαλλε μόνο ένα κεφάλι  με αραιά λιγδιασμένα μαλλιά . Το σπλαγχνικό κρανίο ήταν αποστεωμένο-  σχεδόν έβλεπες τη μασέλα κάτω από τα λιπόσαρκα, σα πέτσα, μάγουλα . Το στόμα θύμιζε ανοιχτή πληγή και το πηγούνι μυτερό, σαν του Δον Κιχώτη, λερωνόταν από διάσπαρτες τρίχες .
Εκείνο όμως που ολοκλήρωνε τη διαβολική όψη στο ον του φορείου ήταν τα μάτια του. Οι ίριδες είχαν μια γκριζόλευκη απόχρωση και γέμιζαν τον κόγχο, αφήνοντας μόνο λίγο γαλαζωπό σκληρό , ενώ οι άνισες κόρες απόκλιναν χαμαιλεοντικά προς αντίθετες κατευθύνσεις .

Οι συνοδοί παραμέριζαν με φρίκη , άλλοι λιποθυμούσαν στη θωριά του όντος, ενώ κάποιες θρησκόληπτες γραίες επαναλάμβαναν τους υπόκρυφους ψυχαναγκασμούς τους , για να ξορκίζουν αποτελεσματικά το κακό . Ο συνδυασμός της Β’ΠΠ  δεν λειτουργούσε και ο σωματώδης νοσοκόμος δεν άργησε να αντιληφθεί ότι η κατάσταση απαιτούσε δραστικά μέσα . Με μια ποδοσφαιρική κλωτσιά έσπασε σαν τσιγαρόχαρτο την ηρωική καστρόπορτα και όρμησε μέσα με το ον να παραληρεί στο φορείο .

Ο πρώτος που αντίκρυσε την «εισαγωγή» ήταν ο μυστακιοφόρος καρδιολόγος που έσπευσε πανικόβλητος να κρυφθεί στη ΜΕΠ . Ο έμπειρος νοσοκόμος σταμάτησε στο 201 . Ήξερε πως εκεί νοσηλεύονταν το δυσδιάγνωστα περιστατικά, ενώ η ταρίφα των ράντζων ήταν υψηλή και σήκωνε εισαγωγές . Ατύχησε όμως . Έτυχε να είναι υπεύθυνος του θαλάμου ο έμπειρος aerobicer που χρόνια ολάκερα στη Β’ΠΠ είχε ειδικευθεί στις τρίπλες και τις πάσες . Δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να αποφασίσει για την τύχη του όντος . Ένας ψευδοέμετος, μια χολώδης μικροανάαρροια που εκδήλωσε το πλάσμα ακριβώς εκείνη τη στιγμή του έδωσε τη λύση που ευχόταν , παρά την ανείπωτη ναυτία που του προκάλεσε . «Αυτή είναι για το 203 . Αμιγώς γαστρεντερολογική ασθενής. Πήγαινέ την αμέσως , τη βλέπω να πάσχει βαρέως», και με το γνωστό ψευδοαγχώδη τρόπο των γιατρών ξεπροβόδισε το πλάσμα ανακουφισμένος . Παρόλα αυτά μέσα του τον κατάτρωγε η αμφιβολία «πού την έχω ξαναδεί, πού την ξέρω ... γνωστή μου φάνηκε . Να δω το όνομα ; Άσε καλύτερα μη μπλέξουμε»,μονολογούσε προβληματισμένος.

Εν τω μεταξύ σαστισμένος ο νοσοκόμος προσπαθούσε να χωθεί στη λεπτή λωρίδα διαδρόμου που άφηναν τα ράντζα και οι συνοδοί . Φτάνοντας στο 202 έπεσε πάνω στον ανέμελα θαλαμοϋπεύθυνοανεύθυνο . Εκείνος κατατρομαγμένος είδε το ον και με κομμένη την ανάσα έκανε να φύγει . Αλλά να πάει πού; Ανασυντάσσοντας την ψυχραιμία του είδε το όνομα στο χαρτί εισαγωγής . Ήταν γυναίκα ! Τον έπιασε το γνωστό ψευδοφιλότιμο των ιατρών: «Έλα να σε βοηθήσω να την πάμε γρήγορα στο 3, είπε στον κάθιδρο νοσοκόμο που κόντευε να εκραγεί από την υπερένταση .

Στο 203 βασίλευε το χάος . Κοιλιές πονούσαν , στομάχια ανακατεύονταν. οισοφάγοι καιγόταν, έντερα ...(λογοκρισία) . Ο σεβάσμιος γκριζομάλλης με την επιβλητική φυσιογνωμία προσπαθούσε απεγνωσμένα να ελέγξει για εικοστή φορά το σάκχαρο μιας κωματώδους 120χρονης . Απασχολημένος όπως ήταν δεν πρόσεξε το ράντζο που στρώναν στο διάδρομο . Ένα τυχαίο γεγονός όμως τον έσωσε από την ανεπιθύμητη εισαγωγή . Μόλις ο κατάκοπος νοσοκόμος έκανε να σηκώσει το πλάσμα,  αυτό ξέσπασε σε κραυγές , κατάρες κι οιμωγές με μια απόκοσμη φωνή, πανικοβάλλοντας τους αργόσχολους συνοδούς , που εξαφανίσθηκαν τρέχοντας από το διάδρομο  ! Ακούγοντας τη φασαρία ο ασπροντυμένος γαστρεντερολόγος πετάχθηκε από το θάλαμό του .Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του τραβήχτηκαν με τρόμο . Αμέσως, με την ευσυνειδησία που τον διακρίνει , έπεσε πάνω στο πλάσμα  για ένα πρόχειρο ιστορικό . Αλίμονο όμως . Η διανοητική κατάστση του όντος μετά βίας έπιανε ένα 5άρι στο mini mental test . Μ’ένα απεγνωσμένο άγχος άρχισε να ψηλαφά την κοιλιά μπας και πιάσει  κάνα ήπαρ, καμιά χολή ... Τότε , το βλέμμα του έπεσε σε μια τεράστια εκχύμωση περιομφαλικά. Πιο δίπλα είχε μια  άλλη και μια ακόμη και ναι ήταν πολλές και παντού . Κατά διαβολική σύμπτωση έπεσε εκείνη τη στιγμή και το θερμόμετρο της μασχάλης που είχε βάλει το ον στο σπίτι του . Το διάβασε : ΘΣ 38,8  .Με ένα αναστεναγμό ανακούφισης φώναξε τον καταβεβλημένο νοσοκόμο, που βλαστημώντας ξενδιάντροπα άρπαξε το πλάσμα και το φόρτωσε σαν τσουβάλι στον ώμο .

Ο γιατρός του 205 φημιζόταν για το γερμανοειδές φλέγμα του . Δεν είχε βρίσει ποτέ, ούτε διαμαρτυρόταν , γενικά το συναίσθημά του παρέμενε επίπεδο σα λιβάδι . Έτσι, όλοι παραξενεύτηκαν όταν τον είδαν να επιτίθεται, αφρίζοντας λυσασμένος, καταπάνω στον ανύποπτο νοσοκόμο που κουβαλούσε σα λάφυρο το πλάσμα . Με απίστευτο μίσος σακάτεψε το φουκαρά τραυματιοφορέα κι ασθμαίνοντας σήκωσε με  προσοχή το ον . Μια ζεστασιά , μια στοργή ήταν έκδηλη στις κινήσεις του, ενώ το βλέμμα του φανέρωνε απύθμενη τρυφερότητα . Απίθωσε το πλάσμα στο καλύτερο κρεβάτι του 205, ενώ ταυτόχρονα του γλυκοτραγουδούσε ένα νανούρισμα . Εν τω μεταξύ κόσμος είχε μαζευτεί για να μαζέψει τον άτυχο νοσοκόμο , που αδυνατούσε να κινηθεί από το ξύλο . Η αγχώδης επιμελήτρια παραμέρισε τους πάντες και βάδισε προς το κρεβάτι . Με μια ματιά κατάλαβε τι είχε συμβεί . Άρχισε τις φωνές: «Καλά ρε παιδιά, κανείς δεν αναγνώρισε την κυρία Κ. ; τόσες νοσηλείες , τόσες οσφυονωτιαίες, τόσες χημειοθεραπείες, ούτε ένας δεν τη θυμήθηκε ; Έπρεπε δηλαδή να φτάσει σ’αυτό το σημείο ο Παναγιώτης»; Και προχωρώντας προς το ον, που γουργούριζε από ικανοποίηση, άρχισε τις οδηγίες ...

                                   Μουσική υπόκρουση : «Στην   Κ.», Παύλος Σιδηρόπουλος