Υπάρχει η άποψη πως η λειτουργία του ΕΣΥ ήταν cost-effective μέχρι το 1990 περίπου , όταν στον ελλαδικό χώρο διείσδυσε ομάδα οικονομικών προσφύγων . Οι άτιμοι αυτοί αρνούμενοι να ασφαλιστούν διεκδίκησαν τις καλύτερες δουλειές (καμπαρετζούδες, στριπτηζέζ , οικοδόμοι , οικιακοί βοηθοί) με όπλο τη χαμηλή αμοιβή . Όταν ,δε, άρχισαν να αρρωσταίνουν και να νοσηλεύονται βύθισαν την εύρωστη οικονομία μας .Και ναι μεν το κάταγμα του οικοδόμου που πέφτει από τη σκαλωσιά θα συνεχίσουμε να το πληρώνουμε (ως επείγον), τι θα λέγατε όμως να γλιτώναμε την οσφυαλγία ή τη μυωπία του που δεν είναι επείγοντα ; Ακόμα κι ένας  manager  θα το σκεφτόταν !!!
  Μanager  χρειάζεται η κοινωνία συνολικά όχι μόνο το Νοσοκομείο :
(α) ό,τι γλιτώνουμε από τη μη εξέταση της όρασης του οικοδόμου-πρόσφυγα ή το έλκος ή την οσφυαλγία θα το “λουστούμε” στην εφημερία ως δήθεν επείγον (“σήμερα μου έτυχε”) ή στις επιπλοκές τους (γαστρορραγία από ΜΣΑΦ)
(β) Που θα εστιάσει η προληπτική ιατρική (πχ εμβόλια , παρακολούθηση ηπατίτιδας,…) αν όχι στους φτωχούς και παραμελημένους (από τους οποίους άλλωστε ίσως ξεκινήσουν οι μελλοντικές επιδημίες );
Τάσσομαι σαφέστατα υπέρ της οικονομίας και κατά του λαϊκισμού .
 Προσωπικά έχω αγωνισθεί να πείσω τους Έλληνες ότι δε “δικαιούνται”  τις μηνιαίες εξετάσεις λιπιδίων όταν είναι κφ  ούτε τη λήψη αντιβιοτικών κατά βούληση. Όσο για τις αναρρωτικές άδειες πιο κακός από μένα και το φίλο Παρδάλη δεν υπάρχει .
    Ας περιορίσουμε το “δικαίωμα” του λαού να αποφασίζει μόνος του τη φαρμακευτική αγωγή του και να απαιτεί την υπογραφή μας , ας οργανώσουμε τις υπηρεσίες μας κι ας συνεχίσουμε να περιθάλπτουμε τους πραγματικούς ασθενείς .
   Θετικό είναι να ενεργοποιούνται οι “Γιατροί χωρίς σύνορα” και στην Ελλάδα, ωστόσο η παρατεταμένη δράση τους (βλ πολυιατρεία Αθήνας και Θες/νίκης ) δεν μας τιμά ως κοινωνία .